Het is weekend, na een periode van lange droogte veert de natuur spontaan weer op, maar het blijft een precair evenwicht. De droogte geeft zich niet gemakkelijk gewonnen. Het nieuwe klimaat roept herinneringen op aan mijn vertrouwde Sahel, met explosies van groeikracht na een regenbui en daarna stug blijven wachten op hopelijk de volgende.
Vandaag “onkruid” gewied uit het mooie mozaïek van baksteencirkels van het voorpleintje in onze tuin. Geen Round-Up maar uren hurken, kruipen, plantjes met wortels en al uit moeder aarde loswrikken, daarbij sorry zeggen. Een vrouwtjes merel volgt gezellig mijn handen om pissebedden en piertjes mee te snaaien. Haar man zingt het hoogste lied in een boom.
Op veel plaatsen in onze tuin mogen planten zelf kiezen waar ze groeien, ik volg ze op blote voeten en met mij een schare van wezentjes ieder op zijn manier. Aangetrokken door de vette groene luizen hebben de larven van de lieveheersbeestjes een paradijs op aard, waarvan de mezen op hun beurt volop meesmullen. Het zijn mooie momenten waarop ik deel uitmaak van de natuur, biodiversiteit beleef in mijn eigen woonomgeving, natuur inclusief woon. Biodiversiteit is net als liefde een werkwoord, geen marketingplan. Natuur inclusief zou niet moeten betekenen dat je de natuur erbij krijgt, maar wel dat de natuur jou op een goede manier erbij krijgt als bewuste schakel in de keten. Als we dat goed doen dan kunnen ook de kinderen en kleinkinderen van onze samenleving levenslang genieten van de bescherming en inspiratie van een bio-diverse natuur.
Chris,
Helmond 21 mei 2022
