Chris Posma over zijn ervaringen in Afrika.
De vaak basale omstandigheden in Afrika tonen de samenhang tussen behoeften en mogelijkheden, terwijl specialisatie en regelgeving in Europa vaak de grip op integrale kwaliteit onnodig moeilijk maken.
Chris toont bouwprojecten in Afrika vanuit de bio-dubogedachte en vanuit blij met een dak boven je hoofd, maatschappelijk verantwoord ondernemen vanuit perfectionisme t.o.v. basisbehoeften.
Chris Posma is adviseur bij Syneff consult met werkgebied van cpo tot lowcosthousing in Afrika.
Verslag
door Jan Verkuylen
Afrika ervaringen
Chris werkt al sinds de zeventiger jaren in Afrika onder de vlag van Unesco.
De doelstelling daarbij is bouwen en leren bouwen.
Chris heeft als “projectontwikkelaar”zeer uiteenlopende gebouwen kunnen realiseren.
Zo was er in 1976 een leer- en bouwproject diep in de binnenlanden van Senegal. Geen vakkennis, geen materialen. Met 2 vakmensen uit de stad werd het werk gestart. Lokale mensen werden opgeleid, van lokaal zand en aangevoerd cement werden de stenen op locatie gemaakt. De katholieke kerk/school kwam klaar. Maar inmiddels door de moslimregering gesloopt.
Een voorbeeld van een micro economisch project waren graansilo’s. De lokale traditie was graan bewaren in bouwsels van rietstengels. De door Chris gebouwde cement/betonnen silo’s boden de kans op meer duurzame voorraadvorming. Deze voorraad was onderpand voor leningen voor nieuwe ontwikkelingen.
Spannend was het visitors center in Addis Abeba in kakkerlakvorm. De eucalyptusplantages boden het lokale bouwmateriaal.
Spectaculair was de ecole de pêche op het strand van Nouadhibou in 1990. Een gebouw in de vorm van een schip, opgetrokken met cement uit Marokko en lokaal duinzand, maar ontworpen in Brussel.
Chris noemt nog een burgerinitiatief in Mauritanië inzake scholenbouw.
Een project in Kaapstad gaat gepaard met een complete kostenanalyse om het beschikbare budget optimaal voor de omstandigheden te benutten.
Het relaas maakte grote indruk vanwege de attitude van het werken. Geen streven naar hoogwaardige architectuur. Geen streven naar geldgewin. Geen glorie voor de architect als creatieve geest, maar wel de voldoening de arme medemens te hebben geholpen met een beter onderdak.
Essentieel daarbij was een zo eenvoudig mogelijke bouwtechniek kiezen die bij de lokale omstandigheden past zodat na het vertrek van Unesco de lokale vakmensen zelf verder kunnen en willen.
Hierin slagen getuigt van idealisme en vakmanschap. Applaus.