De interviewer wordt geïnterviewd
‘Er komt een centrum waar je kunt zien, voelen, ruiken en horen hoe je comfortabeler, gezonder en zuiniger kunt bouwen, verbouwen, isoleren, verwarmen. Met gezonde bouwmaterialen en apparaten’
https://woongezond-experience.nl/
Al bijna een jaar interviewt Wilco Machielse onze VIBA leden. Met deze interviews hoopt hij een onderlinge verbondenheid te creëren, maar het allerbelangrijkste is het plezier dat hij er zelf aan beleeft. Nu is het zijn beurt om met de ‘billen bloot te gaan’ en dan niet op de naturisten manier zoals hij dat in de zomers doet… Ik zeg dit er bewust bij, want met Wilco weet je het immers nooit.
Impulsief en flexibel als hij is, het was vroeger veel erger. Gedreven door een stemmetje in zijn hoofd “ben ik wel goed genoeg”, is Wilco in de loop der tijd bewust geworden van zijn primaire reflecties en voor zijn doen steeds rustiger geworden. “Iedere dag is een nieuwe kans om iets bij te leren, maar volg vooral je hart”, is zijn advies.
Wie ben je?
Wie ik ben en wat ik doe is één… en ik ben me hier bewust van. De drive die ik heb, komt voort uit de dingen die ik doe. Ik sta ’s-ochtends op met de VIBA, met mijn liefde, met mijn Woongezond Experience, met alles waar ik een passie voor voel. Ik ben iemand die een lange adem heeft en die het geduld heeft om op het juiste momentum te wachten, maar ondertussen wel initieert. Ik beschouw mezelf als flexibel en als een erudiet persoon, alhoewel ik dat natuurlijk nooit van mezelf zal zeggen. Ik ben heel breed georiënteerd, maar ik ben nergens in afgestudeerd.
In het gesprek wordt duidelijk dat naast de fysieke Wilco, er ook een spirituele Wilco is. Iemand die door middel van astrologie en bioritmen bepaalt waar hij op bepaalde momenten fysiek aanwezig is, of welke activiteiten hij wel of niet kan doen op een bepaalde dag. Hij omringt zich met mensen die hem af en toe een zetje in de ‘goede richting’ kunnen en durven geven, alhoewel de noodzaak hiertoe met de jaren afneemt.
Wat doe je?
Ik doe zoveel mogelijk verschillende dingen, maar alleen die dingen waar ik plezier aan beleef. Dit geldt voor mijn werk als vloerisolator bij Tonzon vanuit mijn bedrijf “Klusklus.nl” https://klusklus.nl/, en voor mijn initiatief “Woongezond Experience” https://woongezond-experience.nl/. Ik loop marathons en ik zit in het bestuur van diverse verenigingen. Als ik iets doe, zoek ik eerst naar een motto. Dit wordt dan mijn drijfveer.
Als voorbeeld… toen ik besloot om marathons te gaan lopen, wilde ik dit doen vanuit het thema “Europese Hoofdsteden”. Ondertussen heb ik 24 marathons gelopen, waarvan 18 in Europese hoofdsteden. De laatste was in Tallinn, de hoofdstad van Estland, waarbij het de uitdaging is om van iedere marathon een feestje van te maken. Het gaat niet alleen om de wedstrijd… het is alles eromheen wat het zo leuk maakt. Ditzelfde geldt voor de VIBA. Ik zet me in voor de vereniging omdat ik de wereld gezonder en bewuster wil maken. Dit vormt gelijk de brug naar de volgende vraag:
Waarom ben je VIBA lid?
Alles waar de VIBA voor staat is mij op het lijf geschreven en zoals ik net al vertelde, ik doe iets omdat ik het leuk vind of er een passie voor voel. Toen de VIBA nog in Den Bosch gevestigd was, was ik minder vaak aanwezig. Een paar keer per jaar. Deels kwam dit door de afstand, maar deels kwam dit ook omdat ik opkeek tegen “de heeren architecten” met hun diploma’s. Toen het vorige bestuur aankondigde te willen stoppen en Joop Bensdorp vervolgens een interim bestuur vormde en mij benaderde met de vraag “ik ben op zoek naar jong bloed. Zou jij in het bestuur willen deelnemen”, voelde ik me gehoord en vereerd. Wel heb ik toen gelijk de vraag gesteld “mag het ook vers bloed zijn!” Het mooie aan het huidige bestuur is de verscheidenheid aan mensen. Hierdoor ontstaat een eenheid. We verschillen allemaal van elkaar, maar we hebben wel dezelfde focus. Ik ben dan ook blij dat ik hier een onderdeel van ben.
Waar gaat het met de VIBA naar toe?
Als de VIBA standvastig meezwemt met de tijdgeest, zal zij steeds worden herontdekt als de zuivere inspirator voor wie ons gedachtegoed zoekt. Nieuwe generaties zullen onze bronkennis en denkwijze overnemen en uitbouwen. Ditzelfde hoop ik te bereiken met mijn Woongezond Experience. Deze stichting is nog in oprichting, en het is nog even wachten op de tijd en het geld om deze formeel op te richten. Er zijn veel prachtige ontwikkelingen, maar geen een daarvan is fysiek. Dankzij Corona wordt alles vertraagd, wat betekent dat er steeds meer initiatieven bij komen. In die zin ben ik blij met Corona.
Het doel is om een “VIBA Expo 2.0” te vormen, waarbij ik de initiator ben, maar de omgeving uiteindelijk zal bepalen welke vorm dit gaat krijgen. Ik vind het belangrijk dat de besluitvorming sociocratisch gaat. Ik mag dan straks wel de directeur zijn die de knopen doorhakt; er mag niemand in staat worden gesteld om er met het grote geld vandoor te gaan. Het moet een beweging zijn die met zijn tijd mee gaat, met een verdienmodel, maar het mag niet verkoopbaar zijn. De tijd dat de Woongezond Experience er gaat komen, komt steeds dichterbij. Voor mijn gevoel zodra Corona voorbij is.
Wat is jouw antwoord op de doorgeefvraag van Michel Post:
“Hoe denk je over toeval en geluk?”
Toeval bestaat niet, maar iets kan je toevallen door omstandigheden die jij kunt beïnvloeden. Het begint dus met initiatief. Zoals deze reeks interviews. Of door het plaatsen van een annonce in de Volkskrant / Trouw vlak voor kerst. Door hierin de regie te nemen, vond ik nieuw persoonlijk geluk: Helga uit Rotterdam. Stilzitten is dood in de pot.
Welke is jouw doorgeefvraag?
Hoe zie jij een eigentijdse VIBA-expo?
Op mijn vraag of we nog iets vergeten zijn is het even stil. Dan zegt Wilco openhartig:
“De vraag die mijn hele leven al speelt is “ben ik wel goed genoeg”. Ik ben iemand die graag faciliteert en dingen regelt achter de schermen. Ook al heb ik vaak het hoogste woord. Ik geniet ervan als ik op de achterhoede fouten kan herstellen en hoef niet perse in de schijnwerpers te staan. En als ik hiervoor dan erkenning krijg voelt dat bijzonder fijn. Dit kan in de kleinste dingen zitten… zoals de grote bos bloemen die ik van het bestuur van de VIBA kreeg toen ik een ongelukje in de bergen had gehad. Ik voelde me gezien en dat gaf een heel goed gevoel.”
