Deze foto’s heb ik medio maart 2025 gemaakt rondom Stiphout, steeds in restanten natuur. De oudste bomen hebben het lot van meubel, dakspant en haardvuur ontlopen en zijn steeds steviger op hun plan verankerd. Naar onze begrippen zijn ze oud, maar ze zouden best nog tweemaal zo oud kunnen worden. Zij weerspiegelen voor ons verhalen van vele generaties voorouders en zelfs ons eigen verhaal in het hier en nu als we daarvoor open staan. Het jonge eikje heeft nog een hele levensstrijd te voeren om te mogen opgroeien in de jungle van wisselende plannen en beheerders, concurrerende soorten en klimaateffecten.
Voor de drie zomereiken geldt dat zij alleen maar kunnen gedijen als de bodem een organische kwaliteit heeft waarin een netwerk van schimmels mogelijk is, waarin een goede zuurgraad en vochtbalans is en voldoende zuurstof doordringt. Dan geven ze ons veel terug: biodiversiteit, koelte voor zomercomfort, geluidabsorptie, stofvang, innerlijke rust, inspiratie voor standvastigheid, enz…
Wat vinden jullie ervan als wij als ontwerpers eerst maar eens beginnen met het reserveren van een gezonde leefomgeving voor bomen en groen en daar vervolgens als “gast” onze bebouwing in plannen? En bij ieder stuk hout dat we gebruiken even stil staan bij de boom die het geleverd heeft, als een soort van “vegetarisch” bewustzijn?
Chris Posma